Πατήρ Παναγιώτης Τσινάρας (1915-†1995)
Πατήρ Παναγιώτης Τσινάρας. Από τη σειρά "Μνημεία" του Κέντρου Ερευνών και Εκδόσεων
Γεννήθηκε στο Νεοχώρι Μαύρης Θάλασσας. Μετά την Μικρασιατική καταστροφή μετεγκαταστάθηκε οικογενειακώς στο Αγκυροχώρι (Τσεγκέλκιοϊ) του Βοσπόρου. Τη μουσική διδάχθηκε από τον Ευστάθιο Βιγγόπουλο και τον Μιχαήλ Χατζηαθανασίου. Συνέψαλλε με τους μεγάλους ενοριακούς ψάλτες της εποχής, τον Βασίλειο Ονουφριάδη, τον Γιάγκο Βασιλειάδη, τον Νικόλαο Ραιδεστηνό, τον Θεοδόσιο Γεωργιάδη, και τον Ιωάννης Παλάση. Ακροατής επίσης των μεγάλων Πρωτοψαλτών του Οικουμενικού Θρόνου Ιακώβου Ναυπλιώτου, Κωνσταντίνου Πρίγγου, και Θρασύβουλου Στανίτσα. Γνώστης ακόμη της ευρωπαϊκής και τουρκικής μουσικής (Απόφοιτος του Κρατικού Ωδείου Κωνσταντινουπόλεως).
Ήδη από πολύ μικρός έψαλλε στο Ναό Εισοδίων της Θεοτόκου του Πέρα, και στη συνέχεια ως Α΄ Δομέστικος στην Αγία Τριάδα (σε ηλικία 16 ετών), ως Β΄ Ψάλτης στους Αγ. Αποστόλους στο Φερίκιοϊ και ως δεξιός στους Αγ. Θεοδώρους Βλάγκας. Το 1947 χειροτονείται Διάκονος, αμέσως έπειτα (1948) υπηρετεί στον Καθεδρικό Ναό Εισοδίων της Θεοτόκου και λίγο αργότερα (1952-1961) στον Ιερό Ναό Αγ. Δημητρίου Ταταούλων (Κουρτουλούς). Την επόμενη διετία (1962-1964) διδάσκει ως καθηγητής της Ευρωπαϊκής μουσικής στο Ιωακείμιον Παρθεναγωγείο. Το 1964 διορίζεται Διάκονος της Σειράς στο Πατριαρχείο, όπου, μετά την απέλαση του Στανίτσα, αναλαμβάνει Λαμπαδάριος του Πατριαρχικού ναού (1964-1968). Το 1968 χειροτονείται ιερέας και έκτοτε υπηρετεί ως ιερέας του Πατριαρχικού ναού (1968-1995), όπου και έλαβε το οφφίκιο του Πρωτοπρεσβυτέρου της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας.
Ο πατήρ Παναγιώτης Τσινάρας είναι από τους πιο ενδιαφέροντες ιερωμένους μουσικούς και ψάλτες του Οικουμενικού Πατριαρχείου, καθώς μάλιστα ανδρώθηκε μουσικά στην περίοδο της μεγάλης ακμής (1939-1959) των Πατριαρχικών χορών με ΄Άρχοντα πρωτοψάλτη τον Κωνσταντίνο Πρίγγο και ΄Άρχοντα λαμπαδάριο τον Θρασύβουλο Στανίτσα, αλλά και σε μια περίοδο μεγάλης ακμής επίσης των Ενοριακών χορών στους λοιπούς Ναούς της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κωνσταντινουπόλεως. Με το ιδιόφωνο μουσικό του τάλαντο, το εύρος και την έκταση της φωνής, τη βαθειά γνώση της μουσικής, το πλούσιο και βαθύ αίσθημα, το αρχαιοπρεπές ύφος, αποδίδει λαμπρά τη μεγάλη πατριαρχική παράδοση, στοιχούμενος κυρίως στον τρόπο και στο ύφος του μεγάλου επίσης πρωτοψάλτου Ιακώβου Ναυπλιώτου. Ένας από τους τελευταίους σπουδαίους της μεγάλης χορείας των Πατριαρχικών μουσικών και ψαλτών.